Nieuwjaarswens van onze voorzitter

“Waar staan jullie toch altijd naar te kijken? Zijn die sterren niet steeds hetzelfde?” We kijken graag met niet aflatende belangstelling naar de sterren met het blote oog, met een verrekijker of door een telescoop. Niet omdat de sterren er steeds anders uitzien. Hoewel de manen bij Jupiter bijvoorbeeld altijd interessant zijn om te volgen.

Maar omdat de situatie op aarde steeds verandert. Wanneer staat wat waar…? Wat doet het weer? Als je houvast zoek, kijk dan naar de onveranderlijke sterrenhemel en niet naar de golven van verandering op aarde. Om ons leven op aarde te waarderen is het denk ik heel belangrijk om respect te hebben voor wat we krijgen van onze aarde. En dat respect begint bij verwondering. Verwondering over de onmetelijkheid van het heelal. Juist omdat we ons bij het woord “onmetelijk” niet kunnen voorstellen wat het eigenlijk inhoudt, worden we voortdurend vervuld met ontzag als we naar de sterren kijken. En dan realiseren we ons, onze nietige positie. De “pale blue dot” zoals de foto van de Voyager aan de rand van ons zonnestelsel van de aarde is genoemd.

Kennelijk vinden we het niet te verteren dat we alleen zouden zijn in het heelal. We zijn voortdurend op zoek naar buitenaards leven. En het is ook zeer waarschijnlijk dat er leven voorkomt op enkele planeten rond een aantal van de honderden miljarden sterren in onze Melkweg, of in één van de andere honderden miljarden sterrenstelsels in het heelal. Maar dat leven zal hoogst waarschijnlijk zo ver weg zijn, dat we er geen contact mee kunnen maken.

In die zin zijn we alleen hier op aarde. We zullen voor onszelf en voor elkaar moeten zorgen. En die zorg begint bij het ontzag voor onze plek in het heelal. Ik hoop dat we mooie waarneemavonden zullen krijgen en dat we veel zullen kunnen leren over het heelal op onze lezing avonden.

Een heel goed 2025 gewenst.
Gerben de Jong (voorzitter)

Pale blue dot werd op 14 februari gemaakt door de Voyager 1 op een afstand van 40 AE.